Écrivain réaliste ? Alors, Flaubert

Écrivain réaliste ?

Alors, Flaubert, écrivain réaliste ? Il estimait que l’auteur est tout entier dans sa production, tous les personnages à la fois et chacun d’eux en particulier, refusant de fait l’identification comme dans la littérature de l’époque. Mais, paradoxalement, en se documentant de façon abondante, voire démesurée, en développant un appareil descriptif luxuriant, en multipliant les symboles récurrents et les personnages secondaires, donc les points de vue, en donnant plus à voir que nécessaire, Flaubert s’est retrouvé à tort classé parmi les écrivains réalistes. Certes, il a été influencé par le modèle balzacien, mais il le dépasse pour imposer quelque chose de nouveau. Dans le roman réaliste, une histoire s’élabore sous la coordination de l’auteur, qui ne propose qu’un point de vue unificateur. Flaubert, en noyant son récit de descriptions minutieuses et précises, accumulant les détails apparemment anodins, évacue son sujet et se retire du roman. Il relègue l’action au second plan sans pour autant verser dans l’analyse psychologique. Chaque personnage donne à voir ce qu’il voit : c’est Emma à travers les yeux de Charles, Léon à travers ceux d’Emma. Et parce que la réalité est différente d’un individu à l’autre, ce sont les apparences qui comptent, dans leur multiplicité : ainsi Berthe est gracieuse vue par son père, laide vue par sa mère. Dans cette distanciation entre l’écrit et le vécu, ce n’est plus l’auteur qui parle, c’est la vie qui passe dans toute la complexité de sa banalité. Là où les « réalistes » proposaient des héros, des aventures sortant du commun, une dynamique, de l’action, Flaubert oppose des personnages communs, voire médiocres, prisonniers du temps qui s’écoule lentement – l’ennui – et de l’espace qui se rétrécit inexorablement jusqu’au dénouement final – la tragédie.
Et c’est en cela qu’il a révolutionné la structure traditionnelle du roman, ouvrant des voies aujourd’hui encore exploitées.

Quelques semaines après le procès, Flaubert commence un roman historique, Salammbô, qui traite de la révolte de Carthage, trois siècles avant J.-C. En 1858, il part se documenter en Tunisie. Ce n’est qu’après une longue maturation de cinq ans que le roman paraît. C’est un succès en terme de ventes, même si les critiques élogieuses sont peu nombreuses. Depuis 1855, Flaubert partage son temps entre Croisset et Paris, où il s’est installé 42 boulevard du Temple. Il fréquente les milieux littéraires, où il côtoie Sainte-Beuve, les frères Goncourt, Baudelaire, Théophile Gautier. C’est le début d’une vie mondaine, rythmée par les soirées parisiennes et les collaborations fructueuses. En 1862, il rencontre dans un dîner George Sand, avec laquelle il se lie d’une profonde amitié. L’année suivante, il fait la connaissance de Tourgueniev et la Princesse Mathilde. En 1864, il prépare avec son ami Bouilhet le plan de la seconde version de L’Éducation sentimentale, à laquelle il va travailler jusqu’en 1869 : une belle et triste histoire, dans une France de la seconde moitié du XIXe siècle en pleine mutation, une galerie de portraits, de la demi-mondaine entretenue à l’ouvrier idéaliste… qui deviendra le livre de chevet de nombreux écrivains du XXe siècle, de Marcel Proust à Michel Butor en passant par Roger Nimier.
Débute également sa correspondance avec George Sand. Les « grands » de ce monde ne sont pas en reste. Flaubert est invité à Compiègne par l’Empereur Napoléon III. Trois ans plus tard, il assiste à la réception donnée aux Tuileries en l’honneur du tsar Alexandre II, la rosette de la Légion d’honneur épinglée au revers du veston.

Résultats (Thaï) 1:

ผู้เขียนจริงหรือไม่ Alors, Flaubert, écrivain réaliste ? Il estimait que l’auteur est tout entier dans sa production, tous les personnages à la fois et chacun d’eux en particulier, refusant de fait l’identification comme dans la littérature de l’époque. Mais, paradoxalement, en se documentant de façon abondante, voire démesurée, en développant un appareil descriptif luxuriant, en multipliant les symboles récurrents et les personnages secondaires, donc les points de vue, en donnant plus à voir que nécessaire, Flaubert s’est retrouvé à tort classé parmi les écrivains réalistes. Certes, il a été influencé par le modèle balzacien, mais il le dépasse pour imposer quelque chose de nouveau. Dans le roman réaliste, une histoire s’élabore sous la coordination de l’auteur, qui ne propose qu’un point de vue unificateur. Flaubert, en noyant son récit de descriptions minutieuses et précises, accumulant les détails apparemment anodins, évacue son sujet et se retire du roman. Il relègue l’action au second plan sans pour autant verser dans l’analyse psychologique. Chaque personnage donne à voir ce qu’il voit : c’est Emma à travers les yeux de Charles, Léon à travers ceux d’Emma. Et parce que la réalité est différente d’un individu à l’autre, ce sont les apparences qui comptent, dans leur multiplicité : ainsi Berthe est gracieuse vue par son père, laide vue par sa mère. Dans cette distanciation entre l’écrit et le vécu, ce n’est plus l’auteur qui parle, c’est la vie qui passe dans toute la complexité de sa banalité. Là où les « réalistes » proposaient des héros, des aventures sortant du commun, une dynamique, de l’action, Flaubert oppose des personnages communs, voire médiocres, prisonniers du temps qui s’écoule lentement – l’ennui – et de l’espace qui se rétrécit inexorablement jusqu’au dénouement final – la tragédie.และก็นี้มันมี revolutionized โครงสร้างดั้งเดิมของนวนิยาย เปิดเส้นทางยังคง ดำเนิน ไม่กี่สัปดาห์หลังจากทดลอง Flaubert เริ่มนวนิยายประวัติศาสตร์ Salammbô ซึ่งเกี่ยวข้องกับกบฏของคาร์เธจ สามศตวรรษ BC ในค.ศ. 1858 เขาย้ายเอกสารในตูนิเซีย ก็หลังจากพ่อแม่นานห้าปีที่นิยายได้เผยแพร่ ได้ประสบความสำเร็จในด้านการขาย มีนิตยสารไม่กี่ พ.ศ. 1855, Flaubert แบ่งเวลาระหว่าง Croisset และปารีส ที่เขาจ่าย 42 วัดดูบูเลอวาร์ด เขามักวงการวรรณกรรม ซึ่งเขาพบ Théophile Gautier บอเดแลร์ Sainte-Beuve พี่ Goncourt จึงเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตทาง punctuated โดยรู้สึกเย็นและความร่วมมือที่ประสบ ใน 1862 เขาพบใน diner จอร์จทราย ที่เขา befriends มิตรภาพลึก ปีต่อไปนี้ เขาทำความรู้ Turgenev และหญิง Mathilde ใน เขาเตรียมแผน Bouilhet เพื่อนรุ่นที่สองของการศึกษาอันอ่อนหวาน ที่เขาทำงานกันจนงแมง: สวย และเศร้าเรื่อง ในประเทศฝรั่งเศสในครึ่งหลังของศตวรรษที่ 19 ในกลายพันธุ์เต็ม เก็บรูปภาพของ Mondaine สีรักษาอุดมการณ์ผู้ ปฏิบัติงาน...จะกลายเป็นหนังสือของนักเขียนในศตวรรษที่ข้างเตียง ของ Marcel Proust ให้ Michel Butor ผ่าน โดย Roger Nimierนอกจากนี้ยัง เริ่มโต้ตอบเขา ด้วยทรายจอร์จ "ใหญ่" ของโลกนี้จะไม่ลืม Flaubert ได้รับเชิญที่กงเปียญ โดย III นโปเลียนจักรพรรดิ สามปีต่อมา เขาร่วมต้อน Tuileries ในเกียรติของซาร์ภัณฑ์อเล็กซานเดอร์ II, rosette ของพยุหะเกียรติยศถูกตรึงไว้กับ lapel เสื้อนอก

Résultats (Thaï) 2:

นักเขียนที่เป็นจริง? ดังนั้นฟลอว์นักเขียนจริง? เขารู้สึกว่าผู้เขียนมีทั้งในการผลิตของตัวละครทั้งหมดในครั้งเดียวและแต่ละของพวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งคือการปฏิเสธที่จะระบุว่าในวรรณคดีของเวลา แต่ขัดแย้งเอกสารเป็นพรืดหรือสัดส่วนการพัฒนาอุปกรณ์ที่เป็นคำอธิบายที่เขียวชอุ่มคูณสัญลักษณ์และตัวละครรองที่เกิดขึ้นเพื่อให้มุมมองให้มากขึ้นเพื่อดูเกินความจำเป็น, ฟลอว์พบว่าตัวเอง จัดผิดเป็นนักเขียนที่มีเหตุผล แน่นอนว่าเขาได้รับอิทธิพลจากรูปแบบบัลซัค แต่มันเกินกว่าสิ่งที่การจัดเก็บภาษีใหม่ ในนวนิยายจริงเป็นเรื่องที่ได้รับการพัฒนาภายใต้การประสานงานของผู้เขียนที่มีมุมมองรวมกัน ฟลอว์จมบัญชีของเขาของคำอธิบายรายละเอียดและถูกต้องสะสมรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ดูเหมือนจะเอาเกี่ยวกับมันและถอนตัวออกใหม่ มัน relegates ไปยังพื้นหลังการดำเนินการโดยไม่ต้องจ่ายในการวิเคราะห์ทางจิตวิทยา ตัวละครแต่ละตัวแสดงให้เห็นถึงสิ่งที่เขาเห็นก็คือเอ็มม่าผ่านสายตาของชาร์ลส์ลีออนผ่านบรรดาของเอ็มม่า และเนื่องจากในความเป็นจริงที่แตกต่างจากบุคคลหนึ่งไปยังอีกที่มีการปรากฏตัวที่นับในหลายหลากของพวกเขา Berthe เป็นสง่างามและได้เห็นพ่อแม่ที่น่าเกลียดสายพระเนตรของพระองค์ ในไกลระหว่างเขียนและประสบการณ์ที่ไม่ได้เป็นผู้เขียนที่พูดนี้ว่าชีวิตที่ผ่านทุกความซับซ้อนของความดาษดื่นของ ในกรณีที่ "ความจริง" วีรบุรุษที่นำเสนอออกผจญภัยของสามัญแบบไดนามิกการกระทำ, ฟลอว์ตรงข้ามกับตัวละครที่น่าสงสารทั่วไปหรือนักโทษของเวลาที่ไหลช้า - เบื่อ - และ พื้นที่ลดลงอย่างไม่ยอมให้ไปสู่ข้อสรุปของ -. the. โศกนาฏกรรมและนั่นคือเหตุผลว่าทำไมจึงมีการปฏิวัติโครงสร้างแบบดั้งเดิมของนวนิยายเรื่องนี้เปิดดำเนินการติดตามแม้วันนี้ไม่กี่สัปดาห์หลังจากการพิจารณาคดีฟลอว์เริ่มต้นความโรแมนติกประวัติศาสตร์ Salammbo ซึ่งเกี่ยวข้องกับการประท้วงของคาร์เธจที่สามศตวรรษก่อนคริสตกาลในปี 1858 เขาได้ย้ายไปทำเอกสารในตูนิเซีย มันเป็นเพียงหลังจากการเจริญเติบโตนานห้าปีที่นวนิยายเรื่องนี้ดูเหมือนว่า มันเป็นความสำเร็จในแง่ของยอดขายถึงแม้ว่าความคิดเห็นคลั่งมีน้อย ตั้งแต่ 1855, ฟลอว์แบ่งเวลาของเขาระหว่าง croisset และปารีสซึ่งเขาตัดสิน 42 ถนนดู่วัด เขา frequents วงการวรรณกรรมซึ่งเขาได้พบ Sainte-Beuve พี่น้อง Goncourt, โบดแลร์โกติเยร์ นี่คือจุดเริ่มต้นของชีวิตทางโลกที่คั่นด้วยตอนเย็นของกรุงปารีสและความร่วมมือที่มีผล ในปี 1862 เขาได้พบกับอาหารมื้อค่ำที่จอร์จแซนด์ซึ่งเขากลายเป็นเพื่อนลึก ปีนี้เขาได้พบกับตูร์เกเนและเจ้าหญิงแมธิลด์ ใน 1864 เขาเตรียมกับเพื่อนของเขา Bouilhet แง่ของรุ่นที่สองของอารมณ์การศึกษาซึ่งเขาจะทำงานจนถึงปี 1869: เป็นเรื่องที่สวยงามและน่าเศร้าในประเทศฝรั่งเศสในช่วงครึ่งหลังของการเปลี่ยนแปลงศตวรรษที่สิบเก้า แกลลอรี่ภาพครึ่งโลกยังคงปฏิบัติงานในอุดมคติ ... ที่จะกลายเป็นนักเขียนหนังสือข้างเตียงหลายศตวรรษที่ยี่สิบสต์มิเชลโรเจอร์ BUTOR ผ่าน Nimier. เริ่มต้นยังจดหมายของเขากับจอร์จแซนด์ . "ความยิ่งใหญ่" ของโลกนี้จะไม่มีข้อยกเว้น ฟลอว์ได้รับเชิญไปCompiègneโดยจักรพรรดินโปเลียนที่สาม สามปีต่อมาเขาได้เข้าร่วมการต้อนรับที่ Tuileries ในเกียรติของซาร์อเล็กซานเดครั้งที่สองดอกกุหลาบจากกองทหารเกียรติยศตรึงอยู่กับปก

Résultats (Thaï) 3:

ผู้เขียนมีเหตุผล ? ? ? ? ? ? ?

งั้น Gustave Flaubert นักเขียนจริง ? ? ? ? ? ? ? เขาคิดว่าผู้เขียนเป็นทั้งในการผลิตและทุกบทบาทของตนในการปฏิเสธวรรณกรรมในยุค แต่ตรงกันข้ามคือเพื่อเพิ่มบันทึกและแม้กระทั่งการพัฒนาอุปกรณ์คู่มือ , เขียวชอุ่ม ,จะเป็นสัญลักษณ์และอักขระซ้ำข้างเคียงเพื่อความคิดเห็นของพวกเขาและทำให้การเรียกร้องมากขึ้นและพบว่าตัวเองถูกผิดแยกแยะกลิ่นในความเป็นจริงนักเขียน แน่นอนเขาได้รับรูปแบบของบัลซัค ) แต่มันเกินกำหนดอะไรใหม่ ในนวนิยายที่เขียนโดยมีเหตุผลในเรื่องของการอธิบายของผู้เขียนภายใต้การประสานงานที่ได้เสนอแนวคิดของความสามัคคี การเล่าเรื่องของ Gustave Flaubert , เพื่อให้คําอธิบายรายละเอียดและรายละเอียดที่ถูกต้องและการสะสมที่ดูเหมือนไม่เป็นอันตรายและใช้รูปแบบของตัวเองและถอนตัวจากนวนิยาย การกระทำที่สองที่เขาเอาเครื่องบินลงในการวิเคราะห์ทางจิตวิทยา ทุกคนให้กับสิ่งที่เขาเห็นในสายตา : เอ็มม่า , ชาร์ลลียง : เพราะในความเป็นจริงที่แตกต่างกันของแต่ละบุคคลคนเหล่านี้ในลักษณะที่ปรากฏของพวกเขาและความหลากหลาย : เบอร์เป็นพระคุณพ่อแม่ที่น่าเกลียด ที่ระยะทางระหว่างการเขียนและชีวิตนี้เป็นสิ่งที่ผู้เขียนกล่าวว่านั่นคือทั้งหมดในชีวิตที่ซับซ้อนปานกลาง